Hoewel rouwrituelen algemeen bekend zijn op het moment van overlijden, hebben deze rituelen een iets ruimere betekenis. Veel verschillende rituelen zijn in de loop der tijden door verschillende samenlevingen aangepast. Het doel van rouwrituelen is om bepaalde voorwerpen bij een stervende weg te halen. Deze voorwerpen kunnen van alles zijn, van een lievelingsdeken tot een favoriet muziekstuk of een favoriet stuk speelgoed; terwijl het doel van het proces zelf, dat van herinnering is, aan de hoop van de dode om uit zijn ellende te herrijzen.
Begrafenisrituelen worden door het grootste deel van de westerse wereld gezien als een vrij formeel proces, in die zin dat alle overblijfselen gewoonlijk aanwezig zijn om de overledene te bekijken. Na de bezichtiging zullen veel families de overledene dicht bij hun eigen hart leggen, wat vooral geldt voor een kind.
Degenen die de begrafenis bijwonen zullen meer ontvankelijk zijn voor de familie van de weduwe of weduwnaar, en meeleven met hun gevoelens ten aanzien van het verlies van hun dierbare.
Dit medeleven geldt vooral als de familie andere kinderen heeft, en zij hebben aangeboden de uitvaart te verzorgen. Familieleden worden vaak belast met veel van de praktische zaken in verband met de begrafenis. Terwijl de jongeren in praktische zaken kunnen worden geholpen, wordt van sommige ouderen verwacht dat zij hun jongere familieleden troosten of met hen gaan winkelen voor speciale artikelen voor de uitvaartdienst.
Het wordt als pech beschouwd te treuren om een van hen, wier leven in het begin om dat van henzelf draaide, wanneer zij op een dag bij de nieuwe eigenaars van hun woning zullen zijn – dikwijls onvruchtbaar in hun eigen anciënniteit.
De executeur kan al dan niet een lid van de naaste familie zijn. Technisch gezien zullen deze erfgenamen waarschijnlijk dicht bij de overledene staan als de executeur een testament heeft opgesteld.
Voordat de voorwaarden van het testament worden vastgelegd, hebben de familieleden meestal de gelegenheid gehad om hun Padre te bespreken om hun gevoelens te sturen, gevoelens die vaak bitter kunnen zijn als ze blijven hangen over de dood van hun overleden dierbare, waarbij ze ook enigszins bezorgd kunnen zijn over hoe ze eerlijk moeten omgaan met de nalatenschap die hun familielid heeft achtergelaten.
De overledene is hopelijk overleden, waarbij uiteindelijk aan de geestelijke behoeften van de mensen moet worden voldaan. Het kan voor deze mensen moeilijk zijn om de overledene te zien voor de uitvaartdienst.
Bloemen zijn noodzakelijk, maar ze moeten wel worden verzonden door de familieleden en mensen die hun begrafenis- of uitvaartwensen met dank hebben vervuld.
De uitvaartdienst kan worden gehouden in een kerk, een tehuis, een mortuarium of in een gemeenschapsruimte of zelfs in een hotel als de leden dat wensen. Er worden gewoonlijk speciale gebeden uitgesproken en de stervende kan een heel speciaal Laatste Rpt krijgen waarin de nabestaanden de gelegenheid hebben herinneringen op te halen aan de gebeurtenissen van de dag.
Van de overlevende familieleden wordt meestal verwacht dat zij hun dierbaarste herinneringen aan de overledene delen.
Een ander zeer belangrijk moment is het Labor Day weekend. Deze tijd van het jaar is het niet ongewoon dat familieleden teruggaan om hun oude buurt te bezoeken.
In sommige families wordt de uitvaartdienst op.) Families kunnen hierbij afwezig zijn, of zij kunnen een andere of een externe begrafenisonderneming kiezen.
De dominee en andere geestelijken komen in bruikleen, of er komen verwante personen.
De kist wordt opgebaard, terwijl de uitvaartdienst niet wordt gehouden. Meestal wordt de rouwadvertentie voorgelezen waarin bepaalde vrienden een lofrede zullen houden. De overledene wordt ook opgebaard, wat betekent dat hij tussen de familieleden en naaste medewerkers zal plaatsnemen. Ter ere van de overledene kan ook een feestmaal worden gehouden voor de naasten.
Lees meer: